Meppel en mijn roots

In Meppel groeide ik op als kind. Mijn wieg stond op de Drentse zandgrond.
Met ouders die zelf niet in Drenthe zijn geboren. Best bijzonder eigenlijk.
Mijn vader vond werk in Meppel op een school. En in die tijd wilde je daar best een eind voor verhuizen.
Ik groeide op in een gewone woonwijk met speeltuintjes en maisvelden, waar we toen nog in konden spelen. Later veranderde dit omdat de hele wijk uiteindelijk volgebouwd werd. Ik speelde met de buurtkinderen en logeerde bij mijn nicht in Krimpen aan den Yssel. De Randstad, het intrigeerde mij als kind al. Een andere wereld.

Toen ik tiener was, vond ik Meppel niet zo heel erg leuk. Ik had niet enorm veel vrienden en miste soulmates om mijn hart mee te delen. Die kreeg ik later gelukkig wel, maar pas vanaf mijn 18-e maakte ik vrienden voor het leven. Ik verhuisde naar Ede waar ik journalistiek studeerde. Daar ging de wereld voor mij open; mensen uit het hele land kwamen er studeren en daar kon ik mijn nieuwsgierigheid goed kwijt.


Hoe Drents ben ik? Dat is de grote vraag.
Ik ben misschien best wel nuchter soms. Maar of dat nou heel Drents is? Wie het weet mag het zeggen. Een ding is zeker. Ik ben best trots op Meppel. En ik vind de Meppeler toren nog steeds een mooi gebouw.

Weer bij een graf

Het is 8 november 2016. Een grijze novemberdag. Blaadjes vallen op de grond en het regent die dag ook flink.
We staan bij het graf van een jonge vrouw die helaas veel te jong is overleden. Wat een pijn doet het. Ik zie twee kinderen staan die geen moeder meer hebben. Automatisch denk ik veel aan mijn eigen verdriet en dat van mijn twee meiden. De herinneringen komen vanzelf.

1 jaar en 8 maanden geleden werd Martijn begraven. Wat kan ik me die dag nog goed herinneren. Een zomerse dag in maart. Enorm veel mensen die naar zijn begrafenis waren gekomen en prachtige woorden uitspreken. Wat voelde ik me afschuwelijk. Ik wilde wegrennen van het verdriet. Mijn zussen sloegen hun armen om mij heen en we zagen iedereen langs het graf trekken. Mensen keken mij bemoedigend aan en legden bloemen neer. Ik voelde me zeer onwerkelijk en eenzaam om alleen verder te moeten met twee kleine meisjes.

En nu. Sta ik bij het graf van een jonge vrouw. Met mijn nieuwe vriend. Bart knijpt me in mijn hand. Ik kijk hem aan. Het is fijn dat hij bij me is. Het leven is anders geworden. Verdriet blijft maar er kan weer zon door een grijze hemel komen. Ook als je dat helemaal niet verwacht.

Rotterdam heeft het

Een dagje Rotterdam. Door Martijn leerde ik deze prachtige stad kennen. We bezochten de Wereldhavendagen in 2006. En daarna volgden nog vele tripjes naar zijn favoriete stad. De Maasstad.
En nu, zijn we 10 jaar verder. Er is veel veranderd. Ik ga met een goede vriendin naar Rotterdam. We lopen door de Witte de Withstraat. We drinken, we eten, we lachen en halen herinneringen.
Laat op de avond is het nog erg gezellig in de Maasstad. Aan lange tafels zitten mensen te borrelen. Van alle leeftijden en culturen. Gezellig hoor. Rotterdam, wat een heerlijke stad.
Martijn wist het al. En nu ontdek ik het opnieuw.
Ja toch? Niet dan.. Rotterdammerts zijn leuk :)

Wijk aan Zee

En daar zit ik dan, een dagje en nachtje, in het pittoreske Wijk aan Zee. Een oergezellig Hollands dorp aan de kustlijn. Waar mensen elkaar nog groeten op straat en veel humor de toon zet.
Vlakbij de indrukwekkende staalfabriek Tata Steel. Ik heb mezelf getrakteerd op een nachtje weg.
"Durf je dat? O, wat bijzonder dat je dat alleen doet." Dat zijn de reacties die ik krijg.
Vorige week las ik in een tijdschrift dat als je alleen dingen doet, dat soms heel bevrijdend kan zijn. Je hoeft niet steeds met een partner te overleggen, welke richting je gaat kiezen. Je hoeft niet te overleggen hoe lang je ergens blijft zitten of welke kant je oploopt.

Foto: Toeristeninformatie.nl

Kruis
Ik ben nu een dik jaar weduwe, en dat is uiteraard een heel pittig proces met alle rouw die je er 'gratis' bij krijgt. Twee meiden alleen opvoeden, dat is ook een kruis vind ik zelf.

Jaren zeventig
Maar.. op dit moment geniet ik even van het niets hoeven. Ik zit hier moederziel in Wijk aan Zee. In een jaren zeventig hotelletje met een schilderij van Ramses Shaffy aan de muur, cappuccino en goede muziek.
Het is genieten. Dat kan dus ook. Fijn om te merken.
De stilte aangaan, zoals mijn vader zegt. En dat werkt ook heilzaam.

Cinque Terre

Er zijn van die plaatsen waar ik graag nog eens heen zou willen reizen.
In de laatste GROW, het relatieblad van Royal FloraHolland, schreef ik over de zuidwestkant van Italië bij het mooie Cinque Terre. Vijf schilderachtige plaatsjes aan een prachtige rotskust.
Met uitzicht op de Bougainvillea, de mediterrane bloemenzee. Wat heerlijk om door creativiteit in een vakantiestemming te komen. Italiaanse vergezichten, een diepblauwe zee. Ik kan er heerlijk bij wegdromen. Het helpt af en toe om je te ontspannen. Even los te komen van de werkelijkheid.
En dat is fijn.

Hier de inspiratie die mij bracht tot het schrijven van de tekst over Cinque Terre. Ik zie mezelf daar al zitten bovenop de rots. Met uitzicht op de gekleurde huizen.. La vita e bella!

Sanne en Martijn

Deze blog gaat over Sanne, onze dochter van vijf, en Martijn, haar vader.
Sanne werd geboren met pikzwart haar en hele donkere ogen. Sprekend haar vader. Dat werd gezegd, want de vader moet ook het gevoel hebben dat zijn dochter op hem lijkt :)
Het haar van Sanne ging op een gegeven moment krullen. Net als Martijn. Zo werd de gelijkenis nog sprekender. 'Wat lijkt Sanne op haar vader'
En nu, vijf jaar en 2 maanden later, is Sanne nog steeds een donkere schoonheid met bruine ogen en bruin haar. Ok, de krullen zijn wel zo'n beetje verdwenen maar de genen van Martijn zitten er wel in. En ze houdt net als haar vader van chocolade. En van knutselen.
Martijn leeft voort. In Sanne. En dat is toch wel fijn. Niet dat we hem er mee terug krijgen, maar het is wel mooi om te zien.

De dag dat mijn leven voorgoed veranderde

Een jaar geleden was het dinsdag 10 maart. Na 7 jaar VNG nam ik die middag afscheid van mijn oud-collega's met een gezellige borrel aan de Denneweg. Ik liep nog over het Lange Voorhout, was onder de indruk van de velden vol krokussen. Ik besefte me dat ik zo gelukkig was met mijn leven. Met mijn twee meiden, met Martijn. Alles zou anders worden want ik zou aan een nieuwe baan beginnen. Mijn oud-collega's wensten me het beste: het geluk is jou zo gegund na alles wat je hebt meegemaakt. Ga ervan genieten, met je gezin. We dronken wijn, we lachten met elkaar en namen afscheid.
Die nacht lig ik naast je in bed Martijn. Ik moest plotseling huilen. Ik weet nog steeds niet waarom..

De volgende morgen, het is woensdag 11 maart. De zon schijnt naar binnen. Ik breng Sanne naar school. Martijn en Carmen zwaaien ons na vanuit het raam.
Om 10 uur ga ik naar kennis Geeske om koffie te drinken. Normaalgesproken konden we nog wel eens close afscheid nemen. Die ochtend niet. Dag Martijn, tot zo he! Of je me nazwaaide, dat weet ik helaas niet meer.

Om iets voor 12 kom ik thuis. Ik loop de kamer in met mijn jas, net of ik een voorgevoel heb. Jij ligt daar, grauw op de grond. Wat er op dat moment door mij heengaat is met geen pen te beschrijven.
Wat is hier gebeurt, kon ik alleen maar denken. Ik buk me over je heen, voel je pols en hoor dat je niet meer ademhaalt. Je bent grauw, de kleur is uit je mooie lichaam weggetrokken. Martijn gaat dood kan ik alleen maar denken.. Het is een afschuwelijke dag die ik nooit zal vergeten. Woensdag 11 maart, de dag dat jij zo plotseling uit ons leven bent gerukt. En dat mijn leven nooit meer hetzelfde is geweest. De onschuld voorbij.

I will remember

Even when love has come and gone
And our hearts have moved along
I will remember
There was a time we had the trust
And that always was enough
I will remember
I will remember you

Een songtekst van de band TOTO.
Martijn, i will remember.. de mooie herinneringen aan jou blijven gelukkig.
Het is al bijna een jaar geleden dat je nog bij ons was. Onvoorstelbaar!
Wat missen we jou. De vader van Sanne en Carmen. En mijn lieve man.
Je kunt eigenlijk helemaal niet gemist worden Martijn. De tijd hier op aarde samen was te kort.

Martijn. I will remember..