Innerlijke kracht

Sinds de dood van Martijn heb ik veel nagedacht over het thema innerlijke kracht. Het kwam regelmatig voor in gesprekken met goede vrienden. "Wat ben jij toch sterk Rian. Dat je alleen doorgaat en niet omvalt. Knap hoor".

Postbode
Lange tijd dacht ik dat dit 'normaal' is. Om door te gaan. Om de knop om te zetten en verder te lopen alsof er niets gebeurt is. Het is iets dat ik met mijn opvoeding heb meegekregen. Doorzetten Rianne. Laat je niet kisten. Ik herinner mij nog dat ik ooit een baan als postbode had in het jaar nadat ik afstudeerde (2003). Het lukte mij niet om een baan als afgestudeerd journalist te vinden. Dat was best een teleurstelling. 14 maanden solliciteerde ik.. het moest en zou mij lukken. Ik woonde tijdelijk bij mijn ouders in Meppel en had mijn kamertje in Ede opgezegd. En na 14 maanden is het mij inderdaad gelukt om een baan als redacteur te vinden. Innerlijke kracht. Het was er toen al..
Dingen zijn mij niet aan komen waaien. Dat heb ik eerder ervaren. Ook nadat Martijn mij ontviel, kwam dit thema voorbij. Ik ben er vrij somber van geweest. Gelukkig niet zo erg dat ik er depressief van werd. Maar het houdt me nog regelmatig bezig. Waarom kan niets 'normaal' gaan lijkt het? En moet ik voor veel dingen vechten?

Niet altijd sterk
Dan kom ik toch weer terug op mijn innerlijke kracht. Je kan meer aan dan je denkt. Gelukkig hoef ik niet altijd meer sterk te zijn van mezelf. Ik vind dit heel belangrijk om aan mijn dochters mee te geven. Denk niet te klein over jezelf!

Rouw op je dak

Met rouw kun je omgaan
Met rouw kun je dealen
Rouw kun je een plekje geven
Maar rouw of de dood van je man kun je niet 'verwerken'.
Het is tenslotte geen afval waar je over praat

Rouw valt je ontzettend hard en rauw op je dak
Als je man dood neervalt door een hartstilstand
kun je niets dan toekijken
het uitschreeuwen
en 112 bellen.
Je voelt je volslagen machteloos
en kijkt toe terwijl zijn geest al weg is
Geen afscheid
Dat blijft hard

Liever was ik het niet
Liever was ik soms iemand anders
Geen jonge weduwe
Ben ik het echt?
Heb ik dit meegemaakt?
Hoe vaak dat niet door mijn hoofd is gegaan

Helaas, ik ben het wel, Rianne,
Ik mag dit een plek geven
Het leven heeft mij niet gespaard
Dat voelt raar, maar zo is het
Ik word volgend jaar 40. Het lijkt soms wel of ik al 60 word
De dingen die ik meegemaakt heb
Die maken veel mensen nog niet eens mee op hun 60e

Maar, "je moet door Rianne"
"Wees blij dat je twee kinderen hebt gekregen. Die helpen je er bovenop"
Het leven gaat door..

"Mijn man deed niet zoveel"

Aanvullend op het verhaal dat ik net typte, komt er ineens een gesprek naar voren met iemand die mij hier thuis opzocht enkele maanden na Martijns dood. Zij kende hem nog uit de kerk.
Ik vertelde haar dat ik het zo zwaar vond om alleen moeder te zijn. Vooral in de nachten maar ook als ik uit mijn werk kom en ik dan in de zesde versnelling moet.
Ik herinner mij dat ze zei: "Ja, dat had ik ook altijd toen ik thuismoeder was. Mijn man werkte hard, en die deed niet zoveel in de opvoeding."
Ik weet nog wel wat het met mij deed om dit te horen. Ik stond perplex. Hoe kun je je situatie met een man en jij als thuismoeder nu met mij vergelijken? Ik snapte er helemaal niets van.
Wat leerde ik hiervan? Mensen zijn vaak erg ontactisch en niet erg inlevend. En dan maakt het niet uit of je in God gelooft. Dat heb ik er van geleerd. Blijkbaar dacht ik dat dat uitmaakte. Maar nee, dat maakt geen enkel verschil.

Weduwe zijn: "Je bent niet alleen"

De afgelopen week sliep ik meerdere nachten niet goed. Dat doet iets met je. Mijn dochter Carmen wordt dan huilend wakker met een nachtmerrie. En wat doe ik? Ik leg haar naast mij neer.
Zou het anders zijn als er een vader bij was. Dat denk ik wel. Dan zou hij zich er ook mee kunnen bemoeien. Dat is nu niet zo, ik knap dit zelf op.
Dat laatste, dat geeft mij al een tijd een rotgevoel. De opvoeding alleen rooien. Het is het grootste kruis sinds ik weduwe ben. Er alleen voor staan. Zo voelt het ook.
Het is fijn dat ik Bart heb, mijn vriend. Ik kan hem vertellen hoe moeilijk ik het vind. Maar ik blijf de opvoeder en de moeder van de meiden. Niemand anders.
Dat te accepteren, dat is het proces waar ik midden in zit.

"Je bent niet alleen"
"Je hebt toch een vriend?"
"Ik word ook vaak wakker 's nachts van mijn kinderen" Ja, maar jij hebt nog een man (denk ik dan)
"Jij hebt toch een weduwenpensioen?"

Veelgehoorde opmerkingen. Veelal goed bedoeld. Maar juist die opmerkingen komen soms zo pijnlijk over.

Ik ga vaker van mij af schrijven..! Het lucht weer wat op.

Valencia

Deze zomer ging ik met Sanne twee dagen naar het Spaanse Valencia. Wat een prachtige ervaring was dat.
Op vrijdagavond vielen we met de neus in de boter. Er waren net Valenciaanse feesten. Vuurwerk om 23 uur 's avonds. Sanne en ik hadden net eten besteld rond dat tijdstip. Maar er kwamen ineens zoveel mensen verkleed door de straten. We liepen even weg van ons tafeltje en we genoten van het schouwspel. Dat kon gewoon in Valencia. Het is geen te drukke stad.

Niet zo toeristisch als Barcelona zei ik nog de dagen erna.
3 weken later rijdt er een gek door de drukste straat van Barcelona en doodt een flink aantal toeristen. De stad wordt getroffen in het hart van de toeristenindustrie.
Spanje pakt het rustig op. Ook dat is de kracht van Spanje. Het hoofd koel houden. No tinc por. We hebben geen angst.  Een prachtige leus. Om dat in de praktijk te brengen is moed nodig.

Op zaterdagochtend gingen Sanne en ik naar een grote markthal waar alleen maar Spanjaarden rondlopen en vooral veel praten. Het was geweldig. De taal en het gemoedelijke, echt genieten. Mijn hart voelt echt wel voor een deeltje Spaans. Ik voel mij er thuis. Beweeg mij er gemakkelijk. Het was fijn weer in Spanje te zijn na 5 jaar. De laatste keer was met Martijn en Sanne, maart 2012. In Barcelona.

Mam, mag ik de zeezoutboter

"Mam, mag ik de zeezoutboter?'. "Sanne, kun je dit ook al lezen?" Ja dus!
Het is 7 juni en we zitten te eten samen. De zon schijnt door de ramen op deze stormachtige junidag. Sanne heeft onlangs opgetreden in een musical en had hier echt een duidelijke leidersrol. Het is duidelijk, onze zesjarige dochter ontwikkelt zich razendsnel. Na de zomer gaat ze al naar groep 3.
Ze is zeker 10 cm gegroeid dit jaar ook nog.
Een trotse moeder spreekt.

Het blijft schrijnend dat de vader van Sanne dit allemaal niet meemaakt. O ja, hij zal vast meekijken uit de hemel. Maar wat hebben we daar aan? Dat besef komt steeds vaker bij mij op. Hij mist gewoon alles hier van de meiden. Carmen die net 3 jaar is geworden.
Even geen verzachtende woorden van mijn kant. Dat zou betekenen dat ik mezelf op kan peppen of een knuffel kan geven:) Ik ben toch blij dat ik mijn gevoel voor -zwarte- humor nooit ben verloren. Dat kan blijkbaar!

Sanne, ga zo door en Carmen ook. Mama is ongelofelijk trots op jullie dames.

Hoe klinkt papa's stem?

Mama, weet jij nog hoe papa's stem klonk? vraagt Sanne bij het ontbijt. Ik val even stil.
Lang moet ik hier over nadenken. Weet ik nog hoe Martijns stem klinkt. Ik kan niet gelijk meer ja zeggen. Helaas.

Herinneren
Gek wat de tijd doet. We hebben nog een paar filmpjes met Martijns stem. Veel zijn het er niet.
Hoe kan het dat ik zijn stem niet meer herinner. Of vager herinner. Of is dit normaal?
Ik, die best gefocust ben op stemmen. En het belangrijk vind hoe iemand praat. Of articuleert. En daar erg op let. Ik had eigenlijk logopedist moeten worden..

Herinneringen zijn net als de wind. Ze komen en ze gaan. En blijkbaar ook de stem van je overleden partner. Natuurlijk is er meer dan een stem. Maar toch.

Run run

Vaak denk ik nog terug aan de tijd dat ik op atletiek zat. Bij de Sprinter in Meppel. Tussen mijn 12e en 17e liep ik hard. Een mooie tijd was dat. Ik was fanatiek. En ik heb zelfs nog eens een prijs gewonnen op de 60 meter.
Ja, daar ben ik best wel trots op.

En wat heb ik met sprinten?
Wikipedia legt het woord zo uit: "Een sprint is in de atletiek een hardloopwedstrijd over relatief korte afstand. Deze afstand ligt vaak tussen de 60 en 400 meter. Een sprint wordt over het algemeen geclassificeerd als een hardloopwedstrijd waarbij een atleet zijn energie niet gelijkmatig hoeft te verdelen over het parcours, maar gedurende het hele stuk op volle snelheid kan rennen."

Sprinten was altijd een uitlaatklep voor mij. Hard wegrennen. Van alles en van iedereen.

Het doel voor ogen
De laatste jaren sprint ik ook. Maar niet altijd vrijwillig. Na de dood van Martijn ben ik hard weggesprint. Weg van alles en iedereen. Dat wilde ik. Dat zat in mijn hoofd.
Wegwezen.
Doorgaan.
Het doel voor ogen.
Er zijn voor mijn meiden.
Hard werken en niet omvallen.
Dat was het hoogste doel. En dat is gelukt.


Geen bokaal
Een paar weken geleden knapte er iets in mij. Ik voelde me leeg en erg moe.
Wat heb ik hard gerend de afgelopen 2 jaar. Zonder er ook maar iets voor te verdienen. Geen prijs. Geen bokaal.

Waar doe ik dat allemaal voor?
Er zit blijkbaar een ongelofelijke drive in mij. Wilskracht.
En daar ben ik trots op. Dat mag ik best hardop zeggen!

Nu is het de kunst om door te gaan zonder al te veel te sprinten. Iets langzamer joggen mag ook. Het hoeft niet altijd een 60 meter te zijn Rianne. Zonder spikes red je het ook wel.

De laatste foto

Het is 7 en 8 maart 2015. Martijn, Rianne, Sanne en Carmen gaan een nachtje weg. De eerste keer sinds we onze Carmen van 10 maanden hebben. Op naar het zonnige zuiden; naar een mooi bed and breakfast in het groen.

Onderweg merken we dat het steeds mooier weer wordt; het is het begin van de lente. Martijn geniet zichtbaar van het rijden in onze nieuwe auto. Aangekomen in Brabant maken we een mooie wandeling met ons gezinnetje. Carmen in de maxicosi. Wat is ze nog klein en rustig. Sanne zit net 2 maanden op school en is daar vol van.
De koffers worden uitgepakt, en we inspecteren ons bed and breakfast. We lunchen samen, en na de lunch voel jij je ineens erg moe. Ik ga samen met Sanne het dorpje Goirle in. De zon schijnt, veel mensen zitten op terrassen te genieten van de lente.

Rust
Die middag gaan we naar de Loonse en Drunense duinen. Ik kwam hier voor het eerst. Een prachtig natuurgebied met een soort van duinen alsof je bij de zee bent. We renden en dolden. We keken elkaar intens aan. Wat waren we gelukkig met elkaar. Met ons nieuwe gezinnetje, met Carmen. We spraken over onze nieuwe toekomst. Nu ik weer een nieuwe baan had. En jij de huisman zou blijven. Jij was hier voor het eerst in al die jaren rustig onder. Altijd was er onrust bij jou. Maar juist die week trad er berusting bij je op.

In de auto bij Beekse Bergen

Afrikaanse setting
De dag erna lopen we samen door Safaripark Beekse Bergen. Het zonnetje schijnt; het is wel 18 graden. Het is een mooie dag. Jij geniet enorm van alle dieren om je heen en de Afrikaanse setting van het park. Ik maak een foto van jou terwijl je naar de roze flamingo's kijkt. Je ziet er stralend uit. En je geniet van onze meiden. De moeheid die je de dag ervoor ervoer, die is er nog wel, maar minder. Je kan even alles loslaten.

De laatste foto
Het is de laatste foto die ik van jou genomen heb. 8 maart 2015. Een lentedag. Jij bent 37 jaar oud. Het is ons laatste weekend samen. Het leven neemt een andere wending. Woensdag 11 maart is de laatste dag voor jou hier op aarde. Martijn, je wordt gemist. De dappere.

Onze gelukkige jaren samen in Rijswijk

In maart 2009 verhuisden Martijn en ik vanuit ons kleine appartementje in het Haagse zeeheldenkwartier naar ons eerste koophuis in Rijswijk. Een hele stap vonden wij destijds. En dat was het ook. Nog niet eerder hadden we zo'n groot huis voor onszelf.
We gingen vol enthousiasme aan onze toekomst samen bouwen. Het huis werd ingericht, we verhuisden en verfden nog wat, en dat was het dan!
Rijswijk kenden we eigenlijk niet echt. We waren er vaak doorheen gefietst op weg naar Delft. Maar we vonden het gelijk een knusse plaats. Met een klein centrum waar op zaterdag nog een heuse markt wordt gehouden. Dat sprak ons wel aan, het dorpse.

Stadse fratsen
Toen we er langer woonden bleek dat er ook wel stadse fratsen zijn hier.. Na 4 maanden kregen we ineens Poolse buren. Het huis werd afwisselend verhuurd aan diverse jonge Polen (m/v). Heel bizar. En wij waren speciaal uit Den Haag verhuisd omdat Rijswijk zo dorps was. No way! )  Na een paar maanden waren ze vertrokken en kon het 'burgerlijke leven' beginnen hier.

Vol vertrouwen
In het voorjaar van 2010 werd ik zwanger van Sanne. Wat waren we blij, wat wilden we dat graag. Een gezinnetje. Vol vertrouwen gingen we de toekomst tegemoet. Ook al had Martijn steeds wisselende banen die nooit 'vast' waren. Dat is wel de rode draad in onze jaren samen geweest helaas.
Met Sannes komst was het geluk compleet. Een knap meisje met zwarte haren. We gingen helemaal in het ouderschap op. Martijn in een glansrol -zoals Menno het op zijn begrafenis mooi verwoordde- als vader. Dat wilde hij al jaren. Hij was eerder met de wens om kinderen te krijgen dan ik. Ik ben daar nooit zo 'vroeg' mee geweest.. en twijfelde lang of het moederschap iets voor mij was.
Ik zeg wel eens. De gelukkigste jaren hadden Martijn en ik tussen 2009 en medio 2012. En dat klopt. In deze jaren was er nog relatief weinig verdriet. We mochten even een gezinnetje zijn zonder gedoe. Deze jaren zijn natuurlijk veel te kort geweest. Maar we hebben ze wel beleefd samen.

Dubbel hoor! En dat blijft het altijd.