Rijswijk, centraal tussen Delft en Den Haag

In het voorjaar van 2009 verhuisden wij naar Rijswijk. In Den Haag was geen betaalbare woning te vinden voor ons, en zo richten wij onze pijlen op Rijswijk. Na een fietstocht van Den Haag naar Rijswijk waren we overtuigd. Het was hier groener dan we gewend waren, en de Vliet sprak ons ook aan. Mooie plek om ons te settelen, zo dachten wij. 

De vader van Martijn begon tijdens een familiebezoek over het huis. "Moeten jullie wel een bovenwoning kopen. Straks krijg je kinderen en moet je steeds de trappen af lopen." Tsja, de keuze was niet reuze in de Haagse regio (anno 2022 is dat nog hetzelfde!). Dus wij waren allang blij met een bovenwoning. 

Reizen maakt impact
We waren net een klein jaartje getrouwd, dus genoten vooral van reizen maken. Achteraf ben ik hier zo blij mee; we hebben in de korte tijd Spanje, Italia, Portugal, Griekenland en Turkije gezien. 
Die pakken ze ons nooit meer af. Een belevenis maakt zeker als iemand doodgaat, grote impact. Ik zie ons nog samen door Granada lopen. Of in de Algarve, waar we genoten van de sinaasappelbomen en rustige stadjes. Samen lokale vis eten, daar genoot Martijn erg van.  Een mooie tijd waarin we nog met zijn tweetjes waren. Achteraf denk ik dat we onbewust haast hadden om samen veel te zien. Zouden we voorvoeld hebben dat we maar een korte tijd als koppel hadden? 

Den Haag- mijn stad- getrouwd

 Het was 22 mei 2008. Twee van mijn zussen sliepen mijn laatste nachtje in de Malakkastraat (vlakbij het Vredespaleis!). De ochtend daarna werd ik opgemaakt door een toenmalige vriendin. Mijn trouwjurk trok ik aan, een prachtig Spaans model met een zeemeermin-taille. Iets dat ik in die periode geweldig vond! Alles om Martijn te behagen. Hij was traditioneel van aard, zeker als het om dit soort zaken ging. Hij was dan ook sprakeloos toen hij mij voor het eerst in de trouwjurk zag. Iets dat hij echt niet eerder had willen zien. Ook daarin was hij precies 'zoals het hoort'. Het trouwboeket, daar had hij dan weer voor gezorgd, en dat was prachtig. 

Onze trouwdag begon in de Paleistuin, waar we onze trouwfoto's gingen maken. Dit was vlakbij onze nieuwe huur-etage in de Zeeheldenbuurt. Daar hebben we uiteindelijk maar een jaartje gewoond, daarna vertrokken we al naar Rijswijk. De fotoshoot ging snel, want we vonden het allebei best leuk om wat te poseren. Daarna door naar de Hofvijver, want dat vonden we wel een top locatie om foto's te laten schieten. Toen ik daar liep, werd ik nog aangeklampt door een groep scholieren die een excursie naar de Hofstad hadden op onze trouwdag. Ze werden ook op de kiek gezet.

We trouwden in het IJspaleis, het nieuwe stadhuis van Den Haag. Een moderne plek, geen historie te vinden. Maar de trouwzaal zelf vonden wij prachtig, met baldakijntjes en een soort gouden aankleding. Ik weet nog goed dat Martijn een mooie speech voor mij hield. Wat is dat lief, zeker in het licht van ons korte huwelijk! De neefjes Jochem en Sjoerd, toen 3.5 en 6.5 jaar jong, mochten een handtekening in het trouwboekje zetten. Mooie herinnering.

In de middag wilden we onze gasten graag iets van Den Haag laten zien, zeker omdat er eigenlijk niemand uit 070 komt van onze familie en vrienden. Daarom gingen we varen op de Vlietvaart, dat was een mooie boottocht richting Voorburg. Onderweg werden de bruidstaarten aangesneden die mijn zus Bertilde zo vakkundig had gemaakt! Erg bijzonder. 

Er valt nog veel meer te vertellen, maar voor nu laat ik het even bij deze herinneringen. Den Haag blijft de stad waar wij samen getrouwd zijn. Enfin, het was een erg kort huwelijk, maar het zijn wel mooie herinneringen. Vandaag liep ik toevallig weer eens met onze meiden door Den Haag, en als vanzelf komt er een glimlach op mijn lippen bij de vele memorabele plekken. Den Haag, je blijft mijn stad! 

Den Haag- Mijn stad - Malakkastraat en Maria

 Aan het einde van het jaar 2005 verhuisde ik van de Weimarstraat en mijn friturende huisgenoot Arnold, naar een vrij chique wijk in Den Haag. De Archipelbuurt, vlakbij het Vredespaleis. Hier woonden in die tijd veel expats, maar ook veel vermogende Hagenaren. De winkels in de buurt hadden ook dat prijsniveau. Ik kreeg een zolderetage bij Maria in de Malakkastraat. Een goedlachse, meestal vrolijke dame. Ze kon wel flink uit de hoek komen soms met opmerkingen, en was licht bemoeizuchtig. Toen ik de etage betrok, was ik nog single natuurlijk. Met als gevolg dat ik regelmatig in het weekend even Den Haag inging met vriendinnen. Dat vond ze allemaal prima. Maar die keer dat ik wat harder stampte op de trap 's nachts, kreeg ik het de dag erna meteen te horen. Ik moest natuurlijk ook door haar huis lopen op weg naar de zolderetage, dus dat was redelijk awkward soms. Aan haar gehoor mankeerde niets. 

Maria was lid van de Russisch-orthodoxe kerk. Voordat ik bij haar kwam wonen, had ik hier werkelijk nog nooit van gehoord. Maria had een voorliefde voor Rusland, en sprak ook graag Russisch als ze een drankje op had. In de weekends of op zondagen dat ze naar de kerk ging, stond er thuis altijd een fles 'spiritus sanctus' op tafel. Dat was Maria's benaming voor wodka, die ze erg graag dronk. Lust jij ook een glaasje, vroeg ze mij eens toen ik kwam kletsen. Ik werd ruim ingeschonken, en dronk gezellig mee. Het was niet helemaal mijn drankje, maar vooruit. 

Op een goede dag was het orthodox Paasfeest aangebroken. Ik werd uitgenodigd om mee te gaan naar de begraafplaats. Maria's man was omgekomen bij een ongeluk in een riksja ergens in het Verre Oosten, een triest verhaal. Op de begraafplaats werd met een groep kerkleden bloemen gelegd bij zijn graf, maar ook wodka gedronken. Ik ben meegegaan, en sloeg het allemaal met nieuwsgierigheid gade. De drank vloeide rijkelijk en de wierook dampte geurend rond op de prachtige begraafplaats Sint Petrus Banden. Ergens best een mooi tafereel, maar ik kon de vrienden van Maria niet goed verstaan. Thuisgekomen wilde ik de trap oplopen, maar daar lag een vriend van Maria. Hij bracht wat onverstaanbare klanken uit, en rook naar alcohol. Dit hoorde allemaal bij de feestvreugde, zo werd mij verteld. Ik werd er een beetje ongemakkelijk van, en probeerde langs hem omhoog te klauteren naar mijn veilige zolderetage. Het feest ging nog door tot in de kleine uurtjes. Maria was erg gastvrij en schonk iedereen vaak bij. 

Op de zonnige mei-dag dat ik haar huis verliet, trouwde ik met Martijn. Het was 22 mei 2008. 

Den Haag - Mijn stad. Huisgenoot Arnold, 1-hoog

 In mijn zoektocht naar werk had ik na mijn studie journalistiek mijn pijlen gericht op Den Haag. In die tijd kwam ik er al vaker bij vrienden, en genoot van de stad, het strand en alle culturele opties. Toen ik een baan kon krijgen bij Vakblad Groenten en Fruit in Den Haag, was ik dan ook erg blij. Ik verhuisde van Meppel naar Den Haag. Een grote overgang kan je stellen.

De zaterdag dat mijn ouders mij naar de Hofstad verhuisden, januari 2004, werd er in het huis naast mij een hennepplantage ontmanteld. Mijn moeder fronste haar wenkbrauwen, en ik dacht: dat hoort er allemaal bij. Later heeft mijn moeder weleens gezegd dat ze dat best spannend vond. De huisgenoot die ik kreeg, dat was eigenlijk nog het grootste probleem. Ik woonde op 1-hoog boven een groenteboer in de Weimarstraat, samen met 'Arnold', een echte Hagenees. Hij was flink gezet, laten we het netjes zeggen, corpulent. Elke avond maakte hij zijn avondmaal, een bord vol kip. Geen groenten, alleen vlees. Dat werd na acht uur 's avonds op tafel gezet. Ik sliep naast de keuken, en rook elke avond kip. Maar daar bleef het niet bij. Arnold frituurde bijna dagelijks, en ook dat rook ik, een penetrante lucht. 

Denk je alles gehad te hebben? Ik hoorde ook allerlei geluiden in de kamer achter mij. Arnold ging op het vrijerspad. Hij kreeg een vriendin, 3 koppen kleiner dan hemzelf. Wat denk je? Meerdere avonden hoorde ik ze de liefde bedrijven. Eerst werkte het op mijn lachspieren, maar later werd het irritant. Dit in combinatie met de stank, het was letterlijk niet te harden.

Daar zat ik dan, op mijn kamertje 20 vierkante meter groot. Ik woonde in Den Haag, had een baan bij een vakblad. Maar wat een toestanden in mijn huis. Toen ik een zolderetage kon krijgen dichtbij het Vredespaleis, bij een dame boven (Maria), aarzelde ik geen moment. Daar gaat mijn volgende blog over..