Een mijlpaal zonder je papa

De feestmaand december is weer gestart. Overal lichtjes en je kan niet om de kerstversiering heen.
Vorige week zong mijn dochter Sanne nog de sterren van de hemel op een kerstmarkt. Prachtig, wat was ik trots.

Gemis
Ook ben ik heel blij dat ze haar zwemdiploma haalde! Dat was een mijlpaal. Een mijlpaal zonder haar papa. Ik zwom mee aan het einde als enige mama. Er waren allerlei blije papa's die ook in het water sprongen. Ik was zo blij voor Sanne en had de neiging om tegen Martijn te zeggen: kijk nou eens wat onze grote meid al kan. Dat schrijnende gevoel. Van wat niet meer is. En tegelijk heb ik nieuwe mensen om me heen zoals Bart, en zijn dochter, en de opa en oma van Sanne uit Ede waren zelfs gekomen. Ben ik ondankbaar dat ik dit voel? Nee dat is het niet.. ik voel een gemis. En dat mag er ook zijn. Ik mag dat toelaten. Dat weet ik nu en dat voel ik ook zo. Sanne miste haar papa ook!

Hartje ziek
Carmen is ook al een stuk verder in haar ontwikkeling nu ze 4,5 is. De afgelopen maand stelde ze vaak de vraag: waarom is papa Tijn dood? Die vraag kwam even binnen. Ze is nu natuurlijk oud genoeg om meer te beseffen. Ik gaf het antwoord: Omdat zijn hartje ziek was. Carmen lijkt het te snappen. Ze noemt Bart afwisselend papa en 'gewoon Bart'. Ze kent hem al langer dan ze haar eigen papa kende. Gelukkig is hier nu af en toe een man in huis, dat vinden we alledrie erg gezellig. Het kleurt ons leven weer anders.

De mijlpalen zonder Martijn. Ze zijn er en we moeten er mee dealen. We doen het en we voelen wat we voelen.

Het kind in mij zingt

Afgelopen week zat ik vijf dagen in Andalusië om beter te leren zingen. Met een groep vrouwen gingen we naar Spanje om les van zangcoaches Esther Hart, Talitha Nawijn en Ralph van Manen te krijgen. Ik werd er erg vrolijk van. Wat ik merk is dat er veel warme en goede herinneringen aan muziek en mijn jeugd naar boven kwamen tijdens de week.

Het begon in de brugklas
Dat ik altijd muziek heb geluisterd staat buiten kijf. Het begon allemaal in de brugklas. Mijn toenmalige vriendje Bas Nijhof uitte zijn liefde voor mij met een cassettebandje vol hits. Er stonden 2 nummers van Toto op, dat herinner ik mij nog. Een ervan was 'Stop Loving you'. Als ik thuis was, zette ik mijn cassettedek aan op mijn kleine kamertje en draaide ik de nummers van 'Bas'.
Inmiddels zijn we 28 jaar verder maar Toto blijft altijd een warm kamertje in mijn hart houden.

Whitney
In klas 3 werd 'The Bodyguard' een populaire film. Ik weet nog goed dat de film gedraaid werd op een videoscherm op onze Havo. De songs maakten diepe indruk. Whitney Houston deed haar intrede in mijn leven. 'I wanna run to you' en 'Jesus loves me' bleven in mijn tienerhart hangen. Ik zong het na en probeerde Whitney te imiteren.

Michael popheld
In dezelfde periode maak ik kennis met Michael Jackson. 'Smooth Criminal' en het prachtige 'Man in the mirror.' Ik was zwaar onder de indruk van zijn muziek. En nog steeds luister ik het graag of bedenk ik weer een dansje op deze popheld. Heerlijk!

Muziek van mijn jeugd
Beatles werden bij ons thuis altijd veel gedraaid door mijn vader die er ook warme herinneringen aan koestert. Dat is dus echt de muziek van mijn jeugd. 'The long and winding road' is wat mij betreft echt een nummer van wereldklasse. Maar ook 'Paperback writer' blijft een heerlijk nummer. Beatles zullen voor mij altijd gekoppeld zijn aan mijn vader Leo.

Het kind in mij
Ik geniet nog na van mijn muzikale reis naar Spanje. Het heeft mij weer heel dichtbij mijn 'oude passie' muziek gebracht. En ik merkte dat ik het geweldig vind om dagelijks te zingen. Muziek is en was altijd al belangrijk voor mij. Ook in tijden dat het minder met mij ging, ben ik altijd muziek blijven draaien. Hoe verdrietig ik ook was, ik zocht het wel op. Op de begrafenis van Martijn draaide ik bewust twee nummers waar hij van hield (As/Stevie Wonder en Zing, vecht, huil, lach en bewonder/Ramses Shaffy) Muziek hoort bij me en haalt het kind in mij sterk naar boven. Ik kwam vandaag tot het inzicht dat ik dat kind vaker toe mag laten en verwelkomen.

We gaan het aan

Ik zat vandaag bij mijn psycholoog in Rotterdam. Een jongeman die mij veel goede zaken leert. We praten over hoe de afgelopen zes jaar van mijn leven er heeft uitgezien. Een tijd van veel hollen, stress en natuurlijk het onontbeerlijke van de dood. Dit heeft mij tot de Rianne gemaakt die hier nu zit. De Rianne die ondanks het verlies van haar partner en haar kindje het leven aandurft en door is gegaan.

Voor het leven kiezen
Het leven aangaan. Een groot iets. Dat doe je niet 'zomaar'. Je weet niet wat het je gaat brengen. Dat is bijna een soort levenskunst. Ik verbaas mij er vandaag over dat ik blijkbaar nog voor het leven kan kiezen. Ik weet hoe moeilijk het is om te vallen en weer op te staan na een groot verlies. Ik weet als geen ander dat het leven je te pakken kan nemen op een manier waar je zelf niet voor kiest. En toch ga ik het leven aan, met vallen en opstaan. Ik heb zelfs een nieuwe liefde gevonden. En ik woon in een nieuw huis zodat ik een nieuwe start mag en kan maken.


Mindfulness in de hoogste zin
De kunst van het leven aangaan. Elke dag weer. Zonder heel ver vooruit te kijken.
Mindfulness in de hoogste zin van het woord. Genieten van wat komt, maar ook trots zijn op wat je hebt bereikt.

Ik woon op een eiland

Spui/ Oud-Beijerland

Ik woon inmiddels 4 weken op een eiland. Dat is best een lekker gevoel. Een eiland dat toch nog bij de Randstad hoort. En ik woon in een dorp; Oud-Beijerland. In een heerlijk ruim huis met een tuin. Ik noem het ook wel een 'grote mensenhuis'. Het voelt soms nog onwerkelijk dat dit echt van mij is. En dat ik hier zo mooi mag wonen met mijn meiden. Op een steenworp afstand van mijn vriend. Het is heerlijk. Het is soms gek, want verhuizen brengt altijd iets onwerkelijks met zich mee. En het is afkicken na bijna 15 jaar in de Haagse regio. Het voelt als afkicken van veel drukte en rumoer. En afscheid van een dierbare plek dat hoort er ook bij.

Mooie dag
Vandaag waren we weer eens in Rijswijk/Den Haag. We reden door onze straat en zagen ons huis. We liepen naar de tram op weg naar Den Haag en bezochten het graf. Dat was mooi. Mijn meiden vonden het 'leuk' maar raakten er niet van in de war. Ik vond het een mooie dag om terug te kijken op 'wat was' en blij thuis te komen in ons nieuwe huis.

Slikken, doorgaan en vooruit kijken

De afgelopen weken is er veel papier door mijn handen gegaan. Een verhuizing brengt je onherrroepelijk terug bij je verleden. Soms is dat fijn als je met een glimlach terugdenkt aan wat 'was'.
In mijn opruimbuien kom ik ook veel papier en spullen van Martijn tegen. Het zijn niet altijd de fijnste momenten. Het brengt mij soms terug in mijn rouwproces. Ik zie afwijzingen op sollitatiebrieven. Uit de tijd dat nog alles op schrift werd gezet. Ik zie studiematerialen van de Universiteit Utrecht. Ik zie Martijns handschrift. Het brengt mij weer terug in de tijd. Het is slikken, doorgaan en vooruit kijken. Want ik ga uiteindelijk toch echt een nieuwe stap maken.

Het juiste moment
Is dit het juiste moment om te verhuizen? heb ik al veel gehoord uit de mond van bezorgde mensen om mij heen. Als iemand mij kan vertellen wat dan wel het juiste moment is?

We gaan het aan
Ik durf nu pas vooruit te kijken. Dat heeft 3 jaar geduurd en dat blijft moeilijk. Want vooruit kijken heeft ook met hoop en vertrouwen te maken. En dat gaan we nu aan. Net als de verhuizing.

De dag van geluk

Ik lees ergens dat het vandaag de dag van geluk is. Dat is mooi want zo heb ik inspiratie voor deze nieuwe blog op 20 maart.

Geluk. Wat is dat voor jou? Het is natuurlijk erg persoonlijk hoe je dat ervaart. Ik zit momenteel in een fase dat ik veel pijn heb op mijn borstbeen en ook met een 'fijne tennisarm' zit. Dat neemt vaak de glans van de dag een beetje weg. Doordat je pijn ervaart kan je minder genieten. Nou doe ik wel heel erg 'mijn best' om te ontspannen. Gij zult ontspannen. Het is bijna een gebod. Ik zwem elke week nu. Dat werkt best ontspannend. Beetje baantjes trekken. Het is meer inspanning dan je denkt. Fanatiek als ik ben moet er dan ook wel ingespannen worden. Maar het is fijn als ik uit het bad kom en daarna voel ik mij even gelukkig en voldaan. Dat heb ik toch maar even gefikst. Een koffie drinken in een koffietentje in de buurt. Capuccino of Latte Macchiato, daar word ik ook best gelukkig van. Het zijn de kleine geluksmomentjes die het hem doen.

Toekomst
Als je ervaring hebt met rouw weet je dat je geluk behoorlijk overschaduwd kan worden door dat wat je hebt meegemaakt. Het kleurt je leven minder zonnig dan je had gewild of je had voorgesteld. Ik hoop dat mijn toekomst er een wordt waarin ik -en mijn meiden- meer geluksmomenten mogen ervaren.

Sanne: "Ik heb nog wel een wens"

Eind december zat ik samen met mijn toen nog zesjarige dochter Sanne bij een wedstrijd van ADO Den Haag. Het was koud. We genoten beide, er werden maar liefst vier doelpunten gescoord door ADO. O o Den Haag, klonk het na elk doelpunt. Wat een feest. Al die groen gele vlaggen en een ooievaar als mascotte op het veld. Prachtig.

Aan het einde van de wedstrijd loopt het tegen tienen. Sanne zit nog vol energie. "Mam, ik vond het een topavond. Ik heb nog wel een wens", klonk het uit haar mond. Het zal vast over voetbal gaan dacht ik. "Wat wens je dan Sanne?" zei ik tegen haar. Sanne: "Ik wens dat papa weer terugkomt bij ons."

Terug op aarde
Tsja, en daar sta je dan als moeder. Even weer aan de grond genageld en terug op aarde. Want ja, ik kan haar vader niet terugtoveren. En het mooie verhaaltje over de hemel, dat heb ik al zo vaak afgedraaid. "Ja Sanne, dat hoop ik ook. Het kan nog wel even duren voor je hem weer terugziet."

Rouw is rouw
We rijden weer naar huis in een lange rij met auto's vol supporters. Gelukkig gaat het gesprek weer over voetbal en over hoe leuk deze avond was. In mijn hart ben ik nog wel even bezig met ons gesprek. Het blijft een lastig onderwerp. En het wordt er niet makkelijker op. Rouw is rouw. En dat blijft het.