Het is bijna maart. De maand van Martijn. Vogels die hard fluiten, bomen in bloei. Iets waar ik voor altijd een andere associatie bij heb. Martijn; sterfdatum 11 maart 2015. Het jaar nadat hij stierf, was de lente zwart voor mij.
Nu, zes jaar later, kan ik weer 'genieten' van ontluikende lente. Maar mijn hersenen herinneren me er wel altijd aan dat er iets enorm impactvols is voorgevallen in de maand maart. Dat is voor mij niet meer te herprogrammeren. Geen EMDR helpt er tegen. En misschien 'hoeft dat ook niet'.
Op die zonovergoten woensdag zaten we samen met onze meiden te ontbijten. De dag was nog jong. Sanne ging naar school; jullie omhelsden elkaar. Carmen lag vrolijk in de box te lachen. We waren gelukkig. Ik ging bij iemand uit de kerk koffiedrinken en toen ik thuiskwam, lag jij in de kamer. Het leven was al uit je lichaam getrokken.
De rest is geschiedenis. We zijn bijna zes jaar verder. Ik ben nog niet depressief geweest. Ben nog niet razend gek geworden. En dat vind ik eigenlijk best bijzonder.. Ik ben er nog, een sterkere Rianne. Rouwen, dat gaat met vallen en opstaan. Met veel tranen en veel lachen. Want dat verdient Martijn.
Martijn, de verstrooide filosoof. Zo noemt een dierbare vriend hem. Mooi gezegd. Want, dat blijft hij altijd.
