herdenken

Gisteren was de geboortedag van onze zoon. En tegelijk de sterfdag. Alle reden om bij stil te staan. Het blijft een pijnlijk en verdrietig iets om je kind te moeten missen. En in ons geval niet kennis te kunnen maken met je zoon die je zo graag bij je had gehad.
Al met al moeilijke herinneringen en ook traumatisch. Tegelijk hebben we mooie momenten meegemaakt op deze dag.

Belangrijke dag
Gisteren beseften we dat dit voortaan een belangrijke dag voor ons gezin blijft. En dat willen we ook graag zo houden. Het is dan extra fijn als er door familie en vrienden aandacht aan deze dag wordt gegeven. Zo kreeg de rouwdag een klein beetje glans.

november: kijk uit voor virussen

Wat een heerlijk onderwerp om over te schrijven. Buikgriep..
Sinds zaterdag is dit huis bezet door een hardnekkig virus. Ergens opgelopen. In de trein, de tram, op straat, op mijn werk, bij onze gastouder.. je weet het niet:)
Ik heb er last van in ieder geval. En ik moet er vaak van naar de wc.
Dat is het minst leuke. Vooral als je net in bed ligt en 5 minuten later kermend van de pijn uit je bed rent omdat je iets kwijt moet. Ik weet het, dit is geen fijn onderwerp. Maar ik moet het kwijt:)
Het schijnt dat er een virus heerst op dit moment. Ik snap het wel. November virusmaand. Je bent zo besmet. Je weerstand is vaak al laag nu het elke avond om 17 uur donker is. Alle feestdagen komen eraan, en o wat leuk.. en o, wat een stress geeft het soms ook.
Kortom, let op je weerstand! Ik ben er dit weekend weer keihard achter gekomen dat ik beter voor mijzelf moet zorgen in deze tijd.

Sanne en haar gastouder

Onze dochter Sanne gaat weer naar een gastouder. 8 maanden is ze thuis geweest. Bij papa, die werkloos was. Maar vandaag, op een zomerse dag in augustus, is het zover. Sanne is vroeg wakker en heeft er zin in. ‘Sanne naar gastouder gaan’, zegt ze.

Of ze al beseft wat er gaat veranderen in haar wereldje, dat vraag je je wel eens af als moeder. Maar de onbevangenheid is duidelijk merkbaar. Sanne laat het wel op zich afkomen.

Als haar knuffeltje maar mee is, en als ze maar kan 'pelen'. Voor de rest ziet onze peuter het allemaal wel.

Zorgen
Aan het einde van de dag haal ik Sanne op. Ze speelt leuk met de andere kindjes en rent vrolijk rond. ‘Sanne hier blijven mama!’, schreeuwt Sanne me toe. Na een dag zit ze al aardig op haar plek. En ik me tijdens mijn werk soms maar zorgen maken of mijn dochter het wel ‘leuk’ genoeg heeft bij de gastouder. Moeders en schuldgevoel.. 'werk ik niet te veel? Kom ik wel genoeg aan mijn dochter toe en geef ik haar genoeg aandacht als ik vrij met haar ben?'

Vertrouwen
Na 5 weken ervaring met Sanne en de gastouder, kan ik alleen maar zeggen dat ik haar met vertrouwen wegbreng en ophaal. Dat werkt al een stuk prettiger. Een gastouder die jou het vertrouwen geeft dat het goed zit, die is goud waard. Want een opvangplek is toch een tweede huis voor je kind!

De Zeeuwse opa en oma

 

 

Naast een opa en oma uit Bunschoten-Spakenburg, heb ik ook een Zeeuwse opa en oma Nieuwenhuize. Opa groeide op in het vissersdorp Yerseke, wat we allemaal kennen van de mosseloogst. Hij ging al vrij jong werken met zijn handen. Uiteindelijk werd hij bakker. Een echte ambachtsman, die opa van mij.

Passie
Oma (uit Wolphaartsdijk) had wel gestudeerd, zij was lerares op een basisschool. Wat in de jaren dertig best heel bijzonder was, een vrouw die een vak uitoefende. Tot zij mijn opa leerde kennen werkte zij als lerares en onderwees de leerlingen uit naburige dorpen het vak met veel passie. Op een gegeven moment gingen opa en oma trouwen, in een arme tijd. Opa wilde heel graag een eigen bakkerij beginnen, maar dat kon niet op Zuid-Beveland. Er was wel een mogelijkheid om een bakkerij te starten, ver van de Zeeuwse kleigrond. In Hendrik-Ido Ambacht, ver van huis, op 110 km afstand. Ik vermoed dat mijn opa en oma hier best wat traantjes om hebben gelaten. Want Zeeuws als ze waren, was dat toch een hele stap!



Schouders er onder
Toch deden ze het. Ze verhuisden naar het Zuid-Hollandse land, en streken neer in HI-Ambacht. Een plaats die hen vermoedelijk niet veel zei. Er woonden veel reformatorische mensen, en nog steeds. En opa kon er geld gaan verdienen. Samen zetten ze de schouders er onder, nuchter als ze ook waren. Opa in de bakkerij, oma achter de toonbank waar naast brood ook banket verkocht werd. De vijf kinderen mochten ook hard meewerken. Mijn vader zat soms naast zijn vader in 'de broodauto' en dan reden ze samen heel HI-Ambacht door. Op weg naar klanten, veelal van reformatorische huize. Waar oma de contacten uitstekend mee onderhield. Ook nadat opa en oma gestopt waren met de bakkerij, en wij als kleinkinderen kwamen logeren, sprak er nog veel waardering en respect uit voor de mensen uit het dorp. Toch knap hoe een Zeeuws echtpaar hun leven opbouwt in een onbekende streek. Ze zullen de Zeeuwse schone lucht, de mooie stranden en hun familie vast gemist hebben. Maar ze sloegen zich er toch maar doorheen!

Het avontuur zit in je

Mijn oma Blokhuis woonde een groot deel van haar jeugd in Bunschoten. Bij haar hele familie. Ze kleedde zich in klederdracht, net als alle andere meisjes van haar leeftijd. Toen ze trouwde, had ze de keuze. Ze mocht de klederdracht blijven dragen en in het dorp blijven wonen, of ze ging weg en hoefde daardoor logischerwijs geen klederdracht meer te dragen. Haar trouwjurk was het eerste kledingstuk dat geen klederdracht was..
Avontuurlijk als ze was, trok ze een aantal jaren later weg uit het mooie vissersdorp. Samen met haar man, die ergens anders werk kon vinden op een school. Samen lieten ze hun familie achter. Dat zal best wat verdriet hebben opgeleverd, maar ze maakten wel de keuze. Ze kozen ervoor om een eigen leven te leiden.
En dat vraagt offers.

Mijn Oma Blokhuis en een jongere versie van Rianne Nieuwenhuize in 1979

Keuzes?
Zelf ben ik als 25-jarige van Meppel naar Den Haag verhuisd. Dat was destijds omdat ik geen werk kon vinden en dus niet echt een keuze had. Maar tegelijk lonkte het avontuur. Ik wilde weg, en mijn eigen leven leiden. Of het een bewuste keuze is om weg te trekken bij mijn familie denk ik niet. Liever heb ik ze om mij heen.. Maar ja, het leven loopt niet altijd perfect zoals jij dat wilt.
Je kunt dingen in je hoofd hebben hoe je leven zal gaan lopen of hoe jij het graag wilt.. maar, en dat heb ik aan den lijve ondervonden, het loopt toch vaak anders.

Op de koffie bij je moeder
Waarom schrijf ik dit? Ik denk dat ik het avontuurlijke bloed heb meegekregen in mijn familie. Het zit in je. Dat denk ik echt. Niets ten nadele van mensen die het liefste dichtbij hun familie en roots willen wonen, want dat heeft vast veel charme en ook de nodige voordelen. Maar avontuurlijk ben je, en daar horen ook keuzes bij. Soms wil ik graag bij mijn moeder op de koffie, of bij mijn zussen aanwippen. Het kan niet spontaan, en dat is jammer..
Avontuurlijk zijn is dus leuk, maar het heeft een keerzijde. Het voordeel is dat je veel plekken leert kennen en snel nieuwe mensen ontmoet. Zo ben je nooit alleen. Ook met je familie ver weg!

Nelson Mandela 95 jaar

De vader des vaderlands, Nelson Mandela wordt vandaag 95 jaar. Een respectabele leeftijd. Te meer omdat Mandela al 6 weken in een ziekenhuis ligt, afwisselend in kritieke en stabiele toestand.

Mandela, de man die geboren werd in Transkei, op 18 juli 1918. De vrijheidsstrijder van het ANC. Door zijn strijdbaarheid werd hij gevangengenomen op Robbeneiland, 27 jaar lang.
Nelson Mandela zat van 1964 tot 1982 in de gevangenis op Robbeneiland. Tijdens zijn gevangenschap werd de problematiek van apartheid op internationaal niveau besproken. Mandela raakte daarbij internationaal bekend en werd het symbool van de wereldwijde anti-apartheidsbeweging.

Kritisch
Mandela sprak zich herhaaldelijk kritisch uit over westerse landen. Zo verzette hij zich in 1999 heftig tegen de Navo-interventie die leidde tot de Kosovo-oorlog. Hij noemde het een poging van machtige staten om de hele wereld te controleren. In 2003 sprak hij zich uit tegen de plannen van de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk om Irak binnen te vallen. Hij omschreef het als een tragedie en zei dat de Verenigde Staten meer verschrikkelijke misdaden begaan had dan welk ander land, refererend aan het in de Tweede Wereldoorlog droppen van atoombommen op Japan. In 1999 besloot Mandela om zich niet opnieuw verkiesbaar te stellen als president.

Wereldkampioenschap voetbal in Zuid-AfrikaSinds zijn aftreden als president is zijn publieke rol symbolisch en informeel. Zo is hij onder andere medeoprichter en lid van The Elders, een raad van voormalige wereldleiders en andere prominente personen. Hij was een groot voorstander van het halen van het wereldkampioenschap voetbal 2010 naar Zuid-Afrika. Vooraf aan de finale reed hij met zijn echtgenote een ererondje over het veld, maar wegens zijn slechte gezondheid bekeek hij de wedstrijd thuis voor de televisie.

Mijn opa: Meester Vogel

Mijn opa Blokhuis werd geboren in Bunschoten-Spakenburg.

Hij was daar lange tijd meester. Hij onderwees leerlingen uit Bunschoten in de natuur. Hij wist er echt veel van af. Zijn bijnaam was meester Voegel (vogel).

Herinneringen
Toen ik een klein meisje was, leerde mijn opa mij vogels van elkaar te onderscheiden qua geluid. Ik heb hier veel van geleerd. Ik was al een fervent vogeltekenaar, en door opa Blokhuis werd dit alleen maar meer. Hij keek naar wat ik maakte en liet merken dat hij trots was. Mijn opa tekende ook. Hij maakte allerlei schetsjes van vogels, in honderden aantekeningenboekjes. Hij maakte veel reizen, ook om de vogeltrek te bestuderen. Ik heb mijn opa helaas maar tien jaar mogen kennen, want hij stierf in 1988. Maar die tien jaren hebben wel een onuitwisbare indruk op mij gemaakt. Mijn opa was een rustige, statige man. Hij bewoog heel mooi. Daarom werd hij ook meester Fluks (snel) genoemd.

Voortleven
Op 18 mei ging ik naar de Libelle zomerdag. Er was ook een kraampje voor de promotie van Bunschoten-Spakenburg. Ik zag twee vrouwen met Spakenburgse klederdracht zitten en dacht: laat ik ze aanspreken. Een leuk gesprek begon. Ik bracht in dat mijn opa en oma ook uit Spakenburg kwamen. 'Hoe heette je opa dan'? Ik: 'Lammert Blokhuis.' Spakenburgse dame: 'Die kennen we wel. Mijn man heeft nog bij hem in de klas gezeten, meester Fluks toch?'
Nou. Dit is toch geweldig? Mijn opa leeft al 25 jaar niet meer, maar in de harten van Spakenburgers nog wel. En dat is mooi.

Afscheid van de verwachting

Een vriendin van mij wist het gevoel waarin ik mij begeef treffend te verwoorden. 'Je moet afscheid nemen van een verwachting nu je zwangerschap is gestopt.' Recht in de roos.
Het is helemaal waar. Als je zwanger bent, ben je niet voor niets in verwachting. Het woord zegt het al:

Verwachting is de aanname of hoop dat een gebeurtenis ook werkelijk plaats gaat vinden. Een verwachting kan realistisch te zijn, maar dat hoeft niet.
Als een verwachting niet uitkomt, kan er sprake zijn van acceptatie, maar ook van teleurstelling, verwarring, onzekerheid en angst.
(bron: Wikipedia)

Vanaf augustus wist ik dat ik zwanger was. Vanaf dat moment koester je hoop. Hoop op nieuw leven. Je verwacht vanaf dat moment dat je ooit gaat bevallen. En dat je hopelijk een gezond kind mag baren. In ons geval is deze hoop met de grond gelijk gemaakt in november. Het moment van de 20-weken echo en de onderzoeken die daarna volgden, boorde het laatste restje hoop de grond in met een grote klap.

En dan moet je verder. Verder zonder verwachting. De kunst is om je verwachting los te laten.
Dat valt nog niet mee, om dat in de praktijk te brengen. Een mens leeft op verwachtingen, daar ben ik van overtuigd. De teleurstelling is nog groot, en toch moeten wij verder. Met lege handen.
Met de overtuiging dat wij ooit weer mooie tijden gaan meemaken.

Leegte

Leeg
Kaal
Leegte..

Het is leeg, stil
Grijs buiten

Februari
Een nieuwe maand
starten met
opnieuw lege handen

Ik laat mijn handen vullen
door nieuwe dingen
kleine dingen
die mijn leven weer glans geven