Afscheid van de verwachting

Een vriendin van mij wist het gevoel waarin ik mij begeef treffend te verwoorden. 'Je moet afscheid nemen van een verwachting nu je zwangerschap is gestopt.' Recht in de roos.
Het is helemaal waar. Als je zwanger bent, ben je niet voor niets in verwachting. Het woord zegt het al:

Verwachting is de aanname of hoop dat een gebeurtenis ook werkelijk plaats gaat vinden. Een verwachting kan realistisch te zijn, maar dat hoeft niet.
Als een verwachting niet uitkomt, kan er sprake zijn van acceptatie, maar ook van teleurstelling, verwarring, onzekerheid en angst.
(bron: Wikipedia)

Vanaf augustus wist ik dat ik zwanger was. Vanaf dat moment koester je hoop. Hoop op nieuw leven. Je verwacht vanaf dat moment dat je ooit gaat bevallen. En dat je hopelijk een gezond kind mag baren. In ons geval is deze hoop met de grond gelijk gemaakt in november. Het moment van de 20-weken echo en de onderzoeken die daarna volgden, boorde het laatste restje hoop de grond in met een grote klap.

En dan moet je verder. Verder zonder verwachting. De kunst is om je verwachting los te laten.
Dat valt nog niet mee, om dat in de praktijk te brengen. Een mens leeft op verwachtingen, daar ben ik van overtuigd. De teleurstelling is nog groot, en toch moeten wij verder. Met lege handen.
Met de overtuiging dat wij ooit weer mooie tijden gaan meemaken.