Rouw op je dak

Met rouw kun je omgaan
Met rouw kun je dealen
Rouw kun je een plekje geven
Maar rouw of de dood van je man kun je niet 'verwerken'.
Het is tenslotte geen afval waar je over praat

Rouw valt je ontzettend hard en rauw op je dak
Als je man dood neervalt door een hartstilstand
kun je niets dan toekijken
het uitschreeuwen
en 112 bellen.
Je voelt je volslagen machteloos
en kijkt toe terwijl zijn geest al weg is
Geen afscheid
Dat blijft hard

Liever was ik het niet
Liever was ik soms iemand anders
Geen jonge weduwe
Ben ik het echt?
Heb ik dit meegemaakt?
Hoe vaak dat niet door mijn hoofd is gegaan

Helaas, ik ben het wel, Rianne,
Ik mag dit een plek geven
Het leven heeft mij niet gespaard
Dat voelt raar, maar zo is het
Ik word volgend jaar 40. Het lijkt soms wel of ik al 60 word
De dingen die ik meegemaakt heb
Die maken veel mensen nog niet eens mee op hun 60e

Maar, "je moet door Rianne"
"Wees blij dat je twee kinderen hebt gekregen. Die helpen je er bovenop"
Het leven gaat door..

"Mijn man deed niet zoveel"

Aanvullend op het verhaal dat ik net typte, komt er ineens een gesprek naar voren met iemand die mij hier thuis opzocht enkele maanden na Martijns dood. Zij kende hem nog uit de kerk.
Ik vertelde haar dat ik het zo zwaar vond om alleen moeder te zijn. Vooral in de nachten maar ook als ik uit mijn werk kom en ik dan in de zesde versnelling moet.
Ik herinner mij dat ze zei: "Ja, dat had ik ook altijd toen ik thuismoeder was. Mijn man werkte hard, en die deed niet zoveel in de opvoeding."
Ik weet nog wel wat het met mij deed om dit te horen. Ik stond perplex. Hoe kun je je situatie met een man en jij als thuismoeder nu met mij vergelijken? Ik snapte er helemaal niets van.
Wat leerde ik hiervan? Mensen zijn vaak erg ontactisch en niet erg inlevend. En dan maakt het niet uit of je in God gelooft. Dat heb ik er van geleerd. Blijkbaar dacht ik dat dat uitmaakte. Maar nee, dat maakt geen enkel verschil.

Weduwe zijn: "Je bent niet alleen"

De afgelopen week sliep ik meerdere nachten niet goed. Dat doet iets met je. Mijn dochter Carmen wordt dan huilend wakker met een nachtmerrie. En wat doe ik? Ik leg haar naast mij neer.
Zou het anders zijn als er een vader bij was. Dat denk ik wel. Dan zou hij zich er ook mee kunnen bemoeien. Dat is nu niet zo, ik knap dit zelf op.
Dat laatste, dat geeft mij al een tijd een rotgevoel. De opvoeding alleen rooien. Het is het grootste kruis sinds ik weduwe ben. Er alleen voor staan. Zo voelt het ook.
Het is fijn dat ik Bart heb, mijn vriend. Ik kan hem vertellen hoe moeilijk ik het vind. Maar ik blijf de opvoeder en de moeder van de meiden. Niemand anders.
Dat te accepteren, dat is het proces waar ik midden in zit.

"Je bent niet alleen"
"Je hebt toch een vriend?"
"Ik word ook vaak wakker 's nachts van mijn kinderen" Ja, maar jij hebt nog een man (denk ik dan)
"Jij hebt toch een weduwenpensioen?"

Veelgehoorde opmerkingen. Veelal goed bedoeld. Maar juist die opmerkingen komen soms zo pijnlijk over.

Ik ga vaker van mij af schrijven..! Het lucht weer wat op.