Een jaar geleden was het dinsdag 10 maart. Na 7 jaar VNG nam ik die middag afscheid van mijn oud-collega's met een gezellige borrel aan de Denneweg. Ik liep nog over het Lange Voorhout, was onder de indruk van de velden vol krokussen. Ik besefte me dat ik zo gelukkig was met mijn leven. Met mijn twee meiden, met Martijn. Alles zou anders worden want ik zou aan een nieuwe baan beginnen. Mijn oud-collega's wensten me het beste: het geluk is jou zo gegund na alles wat je hebt meegemaakt. Ga ervan genieten, met je gezin. We dronken wijn, we lachten met elkaar en namen afscheid.
Die nacht lig ik naast je in bed Martijn. Ik moest plotseling huilen. Ik weet nog steeds niet waarom..
De volgende morgen, het is woensdag 11 maart. De zon schijnt naar binnen. Ik breng Sanne naar school. Martijn en Carmen zwaaien ons na vanuit het raam.
Om 10 uur ga ik naar kennis Geeske om koffie te drinken. Normaalgesproken konden we nog wel eens close afscheid nemen. Die ochtend niet. Dag Martijn, tot zo he! Of je me nazwaaide, dat weet ik helaas niet meer.
Om iets voor 12 kom ik thuis. Ik loop de kamer in met mijn jas, net of ik een voorgevoel heb. Jij ligt daar, grauw op de grond. Wat er op dat moment door mij heengaat is met geen pen te beschrijven.
Wat is hier gebeurt, kon ik alleen maar denken. Ik buk me over je heen, voel je pols en hoor dat je niet meer ademhaalt. Je bent grauw, de kleur is uit je mooie lichaam weggetrokken. Martijn gaat dood kan ik alleen maar denken.. Het is een afschuwelijke dag die ik nooit zal vergeten. Woensdag 11 maart, de dag dat jij zo plotseling uit ons leven bent gerukt. En dat mijn leven nooit meer hetzelfde is geweest. De onschuld voorbij.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.