Weer bij een graf

Het is 8 november 2016. Een grijze novemberdag. Blaadjes vallen op de grond en het regent die dag ook flink.
We staan bij het graf van een jonge vrouw die helaas veel te jong is overleden. Wat een pijn doet het. Ik zie twee kinderen staan die geen moeder meer hebben. Automatisch denk ik veel aan mijn eigen verdriet en dat van mijn twee meiden. De herinneringen komen vanzelf.

1 jaar en 8 maanden geleden werd Martijn begraven. Wat kan ik me die dag nog goed herinneren. Een zomerse dag in maart. Enorm veel mensen die naar zijn begrafenis waren gekomen en prachtige woorden uitspreken. Wat voelde ik me afschuwelijk. Ik wilde wegrennen van het verdriet. Mijn zussen sloegen hun armen om mij heen en we zagen iedereen langs het graf trekken. Mensen keken mij bemoedigend aan en legden bloemen neer. Ik voelde me zeer onwerkelijk en eenzaam om alleen verder te moeten met twee kleine meisjes.

En nu. Sta ik bij het graf van een jonge vrouw. Met mijn nieuwe vriend. Bart knijpt me in mijn hand. Ik kijk hem aan. Het is fijn dat hij bij me is. Het leven is anders geworden. Verdriet blijft maar er kan weer zon door een grijze hemel komen. Ook als je dat helemaal niet verwacht.