Een trouwdag werd een rouwdag

22 mei 2008. Een zonnige lentedag in Den Haag. Martijn en ik trouwden. We hadden op onze trouwkaart gezet dat we samen op levensreis wilden gaan. Wat een vertrouwen in onze toekomst samen. En dat terwijl Martijn eind 2007 nog 10 weken in een ziekenhuis lag met een pittige bacterie..  Op levensreis. Dat is nogal wat. Maar goed, je moet wat te dromen hebben samen. Zo keken we daar blijkbaar tegenaan. Jong en onbezonnen.

De trouwring draag ik nog
Maar nu het volgende. Een trouwdag komt elk jaar terug. En het is elk jaar weer lastig merk ik, maar ook andere weduwes, wat je met die dag doet. Want, er is niemand meer die het met je viert. Er is niemand die je feliciteert met deze ooit mooie dag. En ineens is een trouwdag een rouwdag geworden..Ik vond dat vrij confronterend en soms nog. En ja, ik heb een nieuwe relatie en dat is super, maar dat neemt nog niet alles weg. De vraag is: wat moet je met een trouwdag als je man er niet meer is?
Een dilemma. Ik kwam laatst een jonge weduwe tegen die haar trouwdag nog steeds vierde en het voelde alsof ze nog getrouwd is. Dat gevoel herken ik niet.. vanaf dat Martijn overleed voel ik het alsof hij mijn man niet meer is. Ik draag wel zijn trouwring, maar vieren dat we nog getrouwd zijn.. nee, dat gevoel heb ik niet.

Vieren of rouwen
Hoe zorg je dat een ooit mooi gevoel de overhand heeft op een trouwdag? En hoe ga je om met eventuele moeilijke gevoelens, zoals pijn, teleurstelling of angst?
Vieren of rouwen. Er is soms weinig keuze. Of is rouwen iets waarbij vieren hoort? Dit geldt ook voor de verjaardag van je overleden partner. Wat moet je daarmee? Ik vind het elk jaar rond 8 augustus weer een dilemma. Elk jaar kies ik iets dat bij mij en mijn meiden past. Een keer zijn we met de familie van Martijn naar Utrecht gegaan waar zijn herinneringen liggen. Die dag zou hij anders 40 zijn geworden. Dit jaar zou hij 42 zijn geworden.