Meppel en mijn roots

In Meppel groeide ik op als kind. Mijn wieg stond op de Drentse zandgrond.
Met ouders die zelf niet in Drenthe zijn geboren. Best bijzonder eigenlijk.
Mijn vader vond werk in Meppel op een school. En in die tijd wilde je daar best een eind voor verhuizen.
Ik groeide op in een gewone woonwijk met speeltuintjes en maisvelden, waar we toen nog in konden spelen. Later veranderde dit omdat de hele wijk uiteindelijk volgebouwd werd. Ik speelde met de buurtkinderen en logeerde bij mijn nicht in Krimpen aan den Yssel. De Randstad, het intrigeerde mij als kind al. Een andere wereld.

Toen ik tiener was, vond ik Meppel niet zo heel erg leuk. Ik had niet enorm veel vrienden en miste soulmates om mijn hart mee te delen. Die kreeg ik later gelukkig wel, maar pas vanaf mijn 18-e maakte ik vrienden voor het leven. Ik verhuisde naar Ede waar ik journalistiek studeerde. Daar ging de wereld voor mij open; mensen uit het hele land kwamen er studeren en daar kon ik mijn nieuwsgierigheid goed kwijt.


Hoe Drents ben ik? Dat is de grote vraag.
Ik ben misschien best wel nuchter soms. Maar of dat nou heel Drents is? Wie het weet mag het zeggen. Een ding is zeker. Ik ben best trots op Meppel. En ik vind de Meppeler toren nog steeds een mooi gebouw.

Weer bij een graf

Het is 8 november 2016. Een grijze novemberdag. Blaadjes vallen op de grond en het regent die dag ook flink.
We staan bij het graf van een jonge vrouw die helaas veel te jong is overleden. Wat een pijn doet het. Ik zie twee kinderen staan die geen moeder meer hebben. Automatisch denk ik veel aan mijn eigen verdriet en dat van mijn twee meiden. De herinneringen komen vanzelf.

1 jaar en 8 maanden geleden werd Martijn begraven. Wat kan ik me die dag nog goed herinneren. Een zomerse dag in maart. Enorm veel mensen die naar zijn begrafenis waren gekomen en prachtige woorden uitspreken. Wat voelde ik me afschuwelijk. Ik wilde wegrennen van het verdriet. Mijn zussen sloegen hun armen om mij heen en we zagen iedereen langs het graf trekken. Mensen keken mij bemoedigend aan en legden bloemen neer. Ik voelde me zeer onwerkelijk en eenzaam om alleen verder te moeten met twee kleine meisjes.

En nu. Sta ik bij het graf van een jonge vrouw. Met mijn nieuwe vriend. Bart knijpt me in mijn hand. Ik kijk hem aan. Het is fijn dat hij bij me is. Het leven is anders geworden. Verdriet blijft maar er kan weer zon door een grijze hemel komen. Ook als je dat helemaal niet verwacht.