Aanvullend op het verhaal dat ik net typte, komt er ineens een gesprek naar voren met iemand die mij hier thuis opzocht enkele maanden na Martijns dood. Zij kende hem nog uit de kerk.
Ik vertelde haar dat ik het zo zwaar vond om alleen moeder te zijn. Vooral in de nachten maar ook als ik uit mijn werk kom en ik dan in de zesde versnelling moet.
Ik herinner mij dat ze zei: "Ja, dat had ik ook altijd toen ik thuismoeder was. Mijn man werkte hard, en die deed niet zoveel in de opvoeding."
Ik weet nog wel wat het met mij deed om dit te horen. Ik stond perplex. Hoe kun je je situatie met een man en jij als thuismoeder nu met mij vergelijken? Ik snapte er helemaal niets van.
Wat leerde ik hiervan? Mensen zijn vaak erg ontactisch en niet erg inlevend. En dan maakt het niet uit of je in God gelooft. Dat heb ik er van geleerd. Blijkbaar dacht ik dat dat uitmaakte. Maar nee, dat maakt geen enkel verschil.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.