Run run

Vaak denk ik nog terug aan de tijd dat ik op atletiek zat. Bij de Sprinter in Meppel. Tussen mijn 12e en 17e liep ik hard. Een mooie tijd was dat. Ik was fanatiek. En ik heb zelfs nog eens een prijs gewonnen op de 60 meter.
Ja, daar ben ik best wel trots op.

En wat heb ik met sprinten?
Wikipedia legt het woord zo uit: "Een sprint is in de atletiek een hardloopwedstrijd over relatief korte afstand. Deze afstand ligt vaak tussen de 60 en 400 meter. Een sprint wordt over het algemeen geclassificeerd als een hardloopwedstrijd waarbij een atleet zijn energie niet gelijkmatig hoeft te verdelen over het parcours, maar gedurende het hele stuk op volle snelheid kan rennen."

Sprinten was altijd een uitlaatklep voor mij. Hard wegrennen. Van alles en van iedereen.

Het doel voor ogen
De laatste jaren sprint ik ook. Maar niet altijd vrijwillig. Na de dood van Martijn ben ik hard weggesprint. Weg van alles en iedereen. Dat wilde ik. Dat zat in mijn hoofd.
Wegwezen.
Doorgaan.
Het doel voor ogen.
Er zijn voor mijn meiden.
Hard werken en niet omvallen.
Dat was het hoogste doel. En dat is gelukt.


Geen bokaal
Een paar weken geleden knapte er iets in mij. Ik voelde me leeg en erg moe.
Wat heb ik hard gerend de afgelopen 2 jaar. Zonder er ook maar iets voor te verdienen. Geen prijs. Geen bokaal.

Waar doe ik dat allemaal voor?
Er zit blijkbaar een ongelofelijke drive in mij. Wilskracht.
En daar ben ik trots op. Dat mag ik best hardop zeggen!

Nu is het de kunst om door te gaan zonder al te veel te sprinten. Iets langzamer joggen mag ook. Het hoeft niet altijd een 60 meter te zijn Rianne. Zonder spikes red je het ook wel.