De afgelopen week sliep ik meerdere nachten niet goed. Dat doet iets met je. Mijn dochter Carmen wordt dan huilend wakker met een nachtmerrie. En wat doe ik? Ik leg haar naast mij neer.
Zou het anders zijn als er een vader bij was. Dat denk ik wel. Dan zou hij zich er ook mee kunnen bemoeien. Dat is nu niet zo, ik knap dit zelf op.
Dat laatste, dat geeft mij al een tijd een rotgevoel. De opvoeding alleen rooien. Het is het grootste kruis sinds ik weduwe ben. Er alleen voor staan. Zo voelt het ook.
Het is fijn dat ik Bart heb, mijn vriend. Ik kan hem vertellen hoe moeilijk ik het vind. Maar ik blijf de opvoeder en de moeder van de meiden. Niemand anders.
Dat te accepteren, dat is het proces waar ik midden in zit.
"Je bent niet alleen"
"Je hebt toch een vriend?"
"Ik word ook vaak wakker 's nachts van mijn kinderen" Ja, maar jij hebt nog een man (denk ik dan)
"Jij hebt toch een weduwenpensioen?"
Veelgehoorde opmerkingen. Veelal goed bedoeld. Maar juist die opmerkingen komen soms zo pijnlijk over.
Ik ga vaker van mij af schrijven..! Het lucht weer wat op.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.