Ik had papa graag willen kennen. Ik vind het zo lastig dat ik niet weet wie hij is. De woorden van Carmen, mijn tienjarige dochter. Vorig jaar zomer was de lio-juf vergeten haar apart te nemen voor het werkje dat gemaakt wordt voor Vaderdag. Wekenlang wordt er geknutseld op deze school, voor papa's. Dat had deze keer behoorlijk impact, want Carmen is hierna een tijd overstuur geweest. De middag dat de werkjes werden gemaakt hoorde ze haar klasgenoten trots vertellen wat hun papa allemaal kan. 

"Mijn papa is heel sterk. Mijn papa is leraar, en hij is erg lief". En zo kunnen we nog wel doorgaan met lieve woorden voor papa. 

Bij Carmen kwam dit hard binnen. En dat is heel begrijpelijk. Als een kind tien wordt, stapt het de realiteit binnen, en gaat de droomwereld steeds meer naar de achtergrond.

En zij is 10 sinds vorig jaar, bijna 11 alweer. Ze zit in een fase waarin ze zichzelf leert kennen. Op wie lijk ik? Het antwoord daarop is naar mama kijken. Zonder papa wordt het lastig zichzelf aan hem te spiegelen. 

Wie is papa

Wie is papa dan? Met dat antwoord ben ik ook aan de slag gegaan. Ik vertel al jaren verhalen over haar papa natuurlijk... In onze omgeving wordt er niet zo veel meer gepraat over Martijn. En dat is moeilijk, zeker voor een kind. 

Gelukkig zaten we deze zondag op het strand met een goede vriend van Martijn. Hij kent hem al vanaf zijn zestiende. En hij vertelde hoe ze samen op fietsvakantie gingen, naar Doesburg. En wat ze voor avonturen beleefden. Dat Martijn alles wilde proberen, dat hij op een jetski zat op het vrijgezellenfeestje van deze vriend. 

Erg leuk! Zelfs ik hoorde nieuwe dingen.

En dat geeft perspectief. Ook voor Carmen. Ze heeft nog veel te ontdekken, en te voelen. Helaas is er pijn, ook deze week waarin we Martijn herdachten. De tien jaar zonder hem zijn voorbij. De rouw gaat door, het is levende rouw. Want die gaat door in mijn kinderen. 

Rouw is liefde. Altijd.