zwaluw

 Na mijn vakantie in Italie heb ik een langgekoesterde wens vervuld. Ik heb een tattoo op mijn onderarm laten zetten met een zwaluw. Een spannende ervaring, maar het ging prima. 

Een zwaluw is voor mij al heel lang een bijzondere vogel. Hij is het hele land met mij door gevlogen. Begonnen in Meppel, naar Ede voor mijn studie, daarna naar Den Haag voor mijn werk. Rijswijk had ik dierbare jaren met Martijn en mijn gezin. Daarna tenslotte zoals het een echte zwaluw betaamt, naar het zuiden, naar dit dorp in de Hoeksche Waard.

Ik voel mij verwant met een zwaluw. Ik ben een reiziger en vlieg overal naar toe. Dat geeft een vrij gevoel. Tegelijkertijd kan het onrustig zijn. Want, waar voel ik mij nou thuis. Dat is en blijft een vraag. Maar de vraag is ook of die vraag per se beantwoord moet worden.

De zwaluw vliegt nu graag naar warme plekken in Zuid-Europa. Nu de herfst begint, vlieg ik erg graag mee. Mijn voorkeur heeft zeker niet de herfst, als het donker wordt en de blaadjes gaan vallen. Deze keer ga ik als single de herfst in. Kaarsjes kan ik kneuterig voor mijzelf aansteken. Warme herfstschotels gezellig met mijn meiden opeten. Wellicht komt er nog eens een leuke passende zwaluw op mijn pad. 

De zwaluw die nu op mijn arm staat is overigens ook een symbool voor  Martijn. Hij staat voor een overleden geliefde. Vlieg je mee Martijn? We weten niet hoe lang we hier op aarde zijn. Maar we weten wel dat we samen opvliegen. 

ontworteld

Daar zit ik dan, in Oud-Beijerland. Ik woon hier inmiddels 6 jaar en 10 maanden. Maar het voelt anders nu, juni 2025. Mijn relatie is voorbij, en dat was ooit de reden om naar dit dorp te trekken. Plus een leuk huis dat ik hier kon kopen. 

Niet gek ook natuurlijk. Het wonen hier is prima, mijn huis is fijn. Je loopt hier zo de akkers in. Prima, hartstikke leuk. De meiden zitten hier al een tijdje op scholen. 

Ontworteld is wel het woord.  Mijn wortels staan niet meer stevig in de klei. De wortels zijn verslapt, ze hangen. Het heeft tijd nodig allemaal, dit een plek te geven. Opnieuw te wortelen. Mogelijk voed ik mijn wortels in andere plaatsen, waar ik fijne herinneringen heb. Zoals Den Haag, maar ook op een vakantieplek als Noord-Limburg waar we laatst waren. Daar kan ik mezelf weer opladen en laven.  Voelen dat ik leef. Dat ik het kan. Alleen. Ga ik me hier weer thuis voelen? Dat durf ik niet te zeggen..

He is maar een plek. Om te wonen. Maar toch. 

Ik had papa graag willen kennen. Ik vind het zo lastig dat ik niet weet wie hij is. De woorden van Carmen, mijn tienjarige dochter. Vorig jaar zomer was de lio-juf vergeten haar apart te nemen voor het werkje dat gemaakt wordt voor Vaderdag. Wekenlang wordt er geknutseld op deze school, voor papa's. Dat had deze keer behoorlijk impact, want Carmen is hierna een tijd overstuur geweest. De middag dat de werkjes werden gemaakt hoorde ze haar klasgenoten trots vertellen wat hun papa allemaal kan. 

"Mijn papa is heel sterk. Mijn papa is leraar, en hij is erg lief". En zo kunnen we nog wel doorgaan met lieve woorden voor papa. 

Bij Carmen kwam dit hard binnen. En dat is heel begrijpelijk. Als een kind tien wordt, stapt het de realiteit binnen, en gaat de droomwereld steeds meer naar de achtergrond.

En zij is 10 sinds vorig jaar, bijna 11 alweer. Ze zit in een fase waarin ze zichzelf leert kennen. Op wie lijk ik? Het antwoord daarop is naar mama kijken. Zonder papa wordt het lastig zichzelf aan hem te spiegelen. 

Wie is papa

Wie is papa dan? Met dat antwoord ben ik ook aan de slag gegaan. Ik vertel al jaren verhalen over haar papa natuurlijk... In onze omgeving wordt er niet zo veel meer gepraat over Martijn. En dat is moeilijk, zeker voor een kind. 

Gelukkig zaten we deze zondag op het strand met een goede vriend van Martijn. Hij kent hem al vanaf zijn zestiende. En hij vertelde hoe ze samen op fietsvakantie gingen, naar Doesburg. En wat ze voor avonturen beleefden. Dat Martijn alles wilde proberen, dat hij op een jetski zat op het vrijgezellenfeestje van deze vriend. 

Erg leuk! Zelfs ik hoorde nieuwe dingen.

En dat geeft perspectief. Ook voor Carmen. Ze heeft nog veel te ontdekken, en te voelen. Helaas is er pijn, ook deze week waarin we Martijn herdachten. De tien jaar zonder hem zijn voorbij. De rouw gaat door, het is levende rouw. Want die gaat door in mijn kinderen. 

Rouw is liefde. Altijd.