Eind december zat ik samen met mijn toen nog zesjarige dochter Sanne bij een wedstrijd van ADO Den Haag. Het was koud. We genoten beide, er werden maar liefst vier doelpunten gescoord door ADO. O o Den Haag, klonk het na elk doelpunt. Wat een feest. Al die groen gele vlaggen en een ooievaar als mascotte op het veld. Prachtig.
Aan het einde van de wedstrijd loopt het tegen tienen. Sanne zit nog vol energie. "Mam, ik vond het een topavond. Ik heb nog wel een wens", klonk het uit haar mond. Het zal vast over voetbal gaan dacht ik. "Wat wens je dan Sanne?" zei ik tegen haar. Sanne: "Ik wens dat papa weer terugkomt bij ons."
Terug op aarde
Tsja, en daar sta je dan als moeder. Even weer aan de grond genageld en terug op aarde. Want ja, ik kan haar vader niet terugtoveren. En het mooie verhaaltje over de hemel, dat heb ik al zo vaak afgedraaid. "Ja Sanne, dat hoop ik ook. Het kan nog wel even duren voor je hem weer terugziet."
Rouw is rouw
We rijden weer naar huis in een lange rij met auto's vol supporters. Gelukkig gaat het gesprek weer over voetbal en over hoe leuk deze avond was. In mijn hart ben ik nog wel even bezig met ons gesprek. Het blijft een lastig onderwerp. En het wordt er niet makkelijker op. Rouw is rouw. En dat blijft het.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.