Een mijlpaal zonder je papa

De feestmaand december is weer gestart. Overal lichtjes en je kan niet om de kerstversiering heen.
Vorige week zong mijn dochter Sanne nog de sterren van de hemel op een kerstmarkt. Prachtig, wat was ik trots.

Gemis
Ook ben ik heel blij dat ze haar zwemdiploma haalde! Dat was een mijlpaal. Een mijlpaal zonder haar papa. Ik zwom mee aan het einde als enige mama. Er waren allerlei blije papa's die ook in het water sprongen. Ik was zo blij voor Sanne en had de neiging om tegen Martijn te zeggen: kijk nou eens wat onze grote meid al kan. Dat schrijnende gevoel. Van wat niet meer is. En tegelijk heb ik nieuwe mensen om me heen zoals Bart, en zijn dochter, en de opa en oma van Sanne uit Ede waren zelfs gekomen. Ben ik ondankbaar dat ik dit voel? Nee dat is het niet.. ik voel een gemis. En dat mag er ook zijn. Ik mag dat toelaten. Dat weet ik nu en dat voel ik ook zo. Sanne miste haar papa ook!

Hartje ziek
Carmen is ook al een stuk verder in haar ontwikkeling nu ze 4,5 is. De afgelopen maand stelde ze vaak de vraag: waarom is papa Tijn dood? Die vraag kwam even binnen. Ze is nu natuurlijk oud genoeg om meer te beseffen. Ik gaf het antwoord: Omdat zijn hartje ziek was. Carmen lijkt het te snappen. Ze noemt Bart afwisselend papa en 'gewoon Bart'. Ze kent hem al langer dan ze haar eigen papa kende. Gelukkig is hier nu af en toe een man in huis, dat vinden we alledrie erg gezellig. Het kleurt ons leven weer anders.

De mijlpalen zonder Martijn. Ze zijn er en we moeten er mee dealen. We doen het en we voelen wat we voelen.