Mijn jongste dochter is Carmen. Ze zit sinds een paar weken in groep 2. Een eigenwijs, pittig en lief kleutertje. Geen meeloper. Met een sterke eigen wil. Dat liet ze al blijken in de babytijd en dat is niet anders nu.
Sinds dit jaar begint ze vragen te stellen over haar papa. Ze was 10 maanden toen hij overleed, en nu beginnen er wat kwartjes te vallen bij Carmen.
Waarom..
Tijdens een bezoek aan de IKEA: Waarom is mijn papa eigenlijk dood?
Waarom is Bart er? Dat is toch niet mijn papa?
-Wat was er dan met het hartje van papa?
Lieve papa's
En dan moet je even slikken. In de IKEA staan de radars van mijn kleuter ineens aan. En ik ben haar antwoorden schuldig. Maar wat te zeggen. Dat is elke keer weer de vraag.
Carmen ziet door school elke dag lieve en leuke papa's die hun kleuters de klas in brengen of ophalen bij de BSO. En ze merkt natuurlijk dat haar papa er niet bij is. En daar geen deel van uitmaakt, haar wereld.
Verdriet van kinderen
Met een vriendin-weduwe heb ik het vaak over deze dingen. We vinden ons eigen verdriet een ding, maar het verdriet van onze kinderen is er ook. En dat krijg je er gratis bij, en dat blijft ook. Een handboek is er niet, dus je doet het met datgene wat je in je opvoedpakket hebt :)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.